Kijk ik net op ons blog..zie ik dat we de 1000 lezers al gepaseerd zijn!
Wat leuk dat jullie ons volgen op deze manier. Nog leuker vinden we het als jullie ook een berichtje achterlaten..;) Dan weten we ook een beetje wie ons volgt en met ons meeleven.
Vandaag ben ik op controle geweest bij de Gyn!
De overstimulatie is verdwenen, het vocht is allemaal weg uit mijn buik.
Ik ben dus weer gezond verklaard. Gelukkig voel ik me ook weer stukken beter.
Het enige waar ik nog last van heb is vermoeidheid. Volgens de Gyn is dit noet verwonderlijk na alles wat er is gebeurd. Moet het dus echt de tijd geven.
Ik mag nu alles weer doen en ben nergens meer in beperkt.....jippie!
We hebben besproken hoe nu verder! Als wij er aan toe zijn kunnen we contact opnemen met de verpleegkundige dat we willen beginnen met de TP van een cryo.
Met medicatie gaan ze dan een eigen cyclus teweeg brengen, zodat het slijmvlies in mijn baarmoeder klaar gemakt wordt voor het ontvangen en hopelijk innestelen van het embryo.
Ik had gelijk mogen starten van de Gyn, maar ik wil even de tijd nemen om mijn lichaam rust te geven na alles wat er in is gestopt de laatste weken. Als ik er aan toe ben...en dat kan over een week zijn, twee weken of langer, dan bel ik ze om te gaan starten.
Ook hebben we besproken wat te doen bij een eventuele volgende punctie!
Nou..als het zover komt, dan ga ik onder narcose! Dit heeft ze ook in mijn dossier gezet.
Ook starten we dan met een veel lagere dosis hormonen.
Maar we hopen natuurlijk dat dit helemaal niet nodig zal zijn.
Komend weekend een lekker weekend samen. Morgen een vriendin helpen met verhuizen en s avonds samen bbq-en! Zondag zijn we 7 jaar Getrouwd en gaan we lekker samen genieten en uit eten. Een leuk weekend dus voor de boeg.
Gaan jullie nog iets leuks doen?
Liefs Marga
vrijdag 23 augustus 2013
dinsdag 20 augustus 2013
........vergeten
Ben gisteren helemaal vergeten te vertellen wat het resultaat is van de punctie.
Wel zoals verteld waren er 10 eicellen gevonden, waarvan er uiteindelijk 7 zijn bevrucht.
Vanwege de overstimulatie en dus het stopzetten van de behandeling moest er dus ingevroren gaan worden. We wisten al dat de eicel die eigenlijk teruggeplaatst ging worden daar geschikt voor was, maar van de andere zes wisten we dat nog niet.
Van de week hadden we een brief in de bus......er liggen voor ons 3 cryo's in de vriezer.
Dus eigenlijk drie kansen op een zwangerschap voordat we eventueel weer een punctie zouden laten doen.
Een beetje teleurstellend vond ik dit aantal wel. Maar goed, we hebben maar 1 goede nodig tenslotte.
Hier het bewijs:
Wel zoals verteld waren er 10 eicellen gevonden, waarvan er uiteindelijk 7 zijn bevrucht.
Vanwege de overstimulatie en dus het stopzetten van de behandeling moest er dus ingevroren gaan worden. We wisten al dat de eicel die eigenlijk teruggeplaatst ging worden daar geschikt voor was, maar van de andere zes wisten we dat nog niet.
Van de week hadden we een brief in de bus......er liggen voor ons 3 cryo's in de vriezer.
Dus eigenlijk drie kansen op een zwangerschap voordat we eventueel weer een punctie zouden laten doen.
Een beetje teleurstellend vond ik dit aantal wel. Maar goed, we hebben maar 1 goede nodig tenslotte.
Hier het bewijs:
Liefs Marga
maandag 19 augustus 2013
En toen......
Tja...toen lag ik plots in het ziekenhuis in Zwijndrecht.
De laatste keer schreef ik dat de behandeling was stopgezet en er geen TP ging plaatsvinden.
Ik moest eerst gaan herstellen van de overstimulatie. Echter diezelfde middag belde Grada me op met de mededeling dat mijn bloedwaardes haar niet lekker zaten.
Ze wilde me dus de volgende dag terug zien om bloed te prikken en als de waardes dan nog slecht zouden zijn, werd ik opgenomen.
En zo gebeurde! De waardes waren veel te hoog...mijn bloed veel te stroperig.
Dus werd ik naar de afdeling gebracht en daar lag ik om half twaalf aan het infuus.
Het infuus aanprikken had wat voeten in de aarde. De eerste verpleegkundige durfde het niet aan, dus die riep een collega erbij. Deze probeerde het, maar mijn ader schoot weg.
Dus werd er weer een ander bijgehaald. De prikspecialist....hij doet blijkbaar altijd de moeilijke gevallen. Werkt ook op de traumahelikopter, dus tja dan moet je wel kundig zijn.
Toch had ook hij twee keer nodig voor het infuus goed zat.
Eenmaal aangesloten werd de pomp op 3 liter per 24 uur gezet. De eerste dag ging het nog wel emotioneel, maar fysiek was ik op. 11 keer heb ik dunne ontlasting gehad..en dat brak me de volgende dag op. Ze waren toen zo lief om me op een 1persoonskamer te leggen met eigen toilet en douche. Zo kon Dennis langskomen wanneer hij wilde, zonder dat er naar de bezoektijden gekeken hoefde te worden. Dat was zo fijn! Dennis is dat weekend veel bij me geweest. Kwam s morgens en ging s avonds naar huis. Zondag was ik ontzettend emotioneel. Ik wilde naar huis, was het zo beu. Ik zag of hoorde niets over de voortgang en behalve dat infuus, moeheid en nog beetje opgeblazen gevoel 'mankeerde' ik niets. Ze hebben uiteindelijk de Gynaecoloog gebeld en die heeft nog een echo gemaakt. Duidelijk 'overstimulatie'...en hij legde uit dat ze me echt niet zomaar op hebben genomen en daar hielden. Vroeger overleden er vijf vrouwen aan deze symptomen. Voor mijn eigen gezondheid kon hij me dus echt nog niet naar huis sturen. Ik was helemaal over de emmer en dus kwam hij met een idee over brug. Het infuus kon direct op 'waakstand' worden gezet..wat inhoud 1 liter per 24 uur. Zelf moest ik dan wel goed blijven. Op die manier wilde hij kijken of ik mij bloed zelf stabiel kon houden. De volgende dag om twee uur zou er weer bloed geprikt worden en als dit stabiel was, dan mocht ik naar huis.
Maandag om elf uur stond de laborante al in mijn kamer....jaaa dat was niet afgesproken!
Ik had tot twee uur de tijd om zelf bij te drinken. Dus ik op hoge poten naar de balie..bleek dat de arts assistent dat had aangevraagd, maar dat ze vergeten waren het aan mij te melden.
Afijn..dus naar het lab en nog geen uur later stond de arts assistent in mn kamer. De waardes waren weer gedaald...dus ik mocht naar huis. Gelukkig was mama er, dus die heeft me na de lunch meegenomen naar huis. Heerlijk om weer thuis te zijn.
Woensdag had ik weer controle bij de Gynaecoloog. Eerst bloedgeprikt.
De controle was goed..nog wel grote eierstokken en vocht in mijn buik, maar bloedwaardes waren weer gedaald. Dus hoefde niet te blijven. Volgende controle is vrijdag de 23e augustus.
Inmiddels ben ik al weer een week thuis en gaat het steeds beter. Moeheid wordt minder, opgeblazen gevoel is helemaal weg, drinken gaat super (ik red 2.4 liter op een dag zeker) en wordt ook weer actiever. Ennnnnn...ik ben ongesteld geworden!!! Jippie..
Hopelijk gaat het herstel nu lekker vlot. Ben sinds ik thuis ben al 7.2 kilo kwijt. Allemaal vocht waarschijnlijk, maar dat is goed. Want in mijn buik hoort het niet thuis.
Nu op naar vrijdag....hopelijk is dan alles goed en mag ik weer gewoon van alles doen.
Zal Dennis blij mee zijn...;)
Liefs Marga
De laatste keer schreef ik dat de behandeling was stopgezet en er geen TP ging plaatsvinden.
Ik moest eerst gaan herstellen van de overstimulatie. Echter diezelfde middag belde Grada me op met de mededeling dat mijn bloedwaardes haar niet lekker zaten.
Ze wilde me dus de volgende dag terug zien om bloed te prikken en als de waardes dan nog slecht zouden zijn, werd ik opgenomen.
En zo gebeurde! De waardes waren veel te hoog...mijn bloed veel te stroperig.
Dus werd ik naar de afdeling gebracht en daar lag ik om half twaalf aan het infuus.
Het infuus aanprikken had wat voeten in de aarde. De eerste verpleegkundige durfde het niet aan, dus die riep een collega erbij. Deze probeerde het, maar mijn ader schoot weg.
Dus werd er weer een ander bijgehaald. De prikspecialist....hij doet blijkbaar altijd de moeilijke gevallen. Werkt ook op de traumahelikopter, dus tja dan moet je wel kundig zijn.
Toch had ook hij twee keer nodig voor het infuus goed zat.
Eenmaal aangesloten werd de pomp op 3 liter per 24 uur gezet. De eerste dag ging het nog wel emotioneel, maar fysiek was ik op. 11 keer heb ik dunne ontlasting gehad..en dat brak me de volgende dag op. Ze waren toen zo lief om me op een 1persoonskamer te leggen met eigen toilet en douche. Zo kon Dennis langskomen wanneer hij wilde, zonder dat er naar de bezoektijden gekeken hoefde te worden. Dat was zo fijn! Dennis is dat weekend veel bij me geweest. Kwam s morgens en ging s avonds naar huis. Zondag was ik ontzettend emotioneel. Ik wilde naar huis, was het zo beu. Ik zag of hoorde niets over de voortgang en behalve dat infuus, moeheid en nog beetje opgeblazen gevoel 'mankeerde' ik niets. Ze hebben uiteindelijk de Gynaecoloog gebeld en die heeft nog een echo gemaakt. Duidelijk 'overstimulatie'...en hij legde uit dat ze me echt niet zomaar op hebben genomen en daar hielden. Vroeger overleden er vijf vrouwen aan deze symptomen. Voor mijn eigen gezondheid kon hij me dus echt nog niet naar huis sturen. Ik was helemaal over de emmer en dus kwam hij met een idee over brug. Het infuus kon direct op 'waakstand' worden gezet..wat inhoud 1 liter per 24 uur. Zelf moest ik dan wel goed blijven. Op die manier wilde hij kijken of ik mij bloed zelf stabiel kon houden. De volgende dag om twee uur zou er weer bloed geprikt worden en als dit stabiel was, dan mocht ik naar huis.
Maandag om elf uur stond de laborante al in mijn kamer....jaaa dat was niet afgesproken!
Ik had tot twee uur de tijd om zelf bij te drinken. Dus ik op hoge poten naar de balie..bleek dat de arts assistent dat had aangevraagd, maar dat ze vergeten waren het aan mij te melden.
Afijn..dus naar het lab en nog geen uur later stond de arts assistent in mn kamer. De waardes waren weer gedaald...dus ik mocht naar huis. Gelukkig was mama er, dus die heeft me na de lunch meegenomen naar huis. Heerlijk om weer thuis te zijn.
Woensdag had ik weer controle bij de Gynaecoloog. Eerst bloedgeprikt.
De controle was goed..nog wel grote eierstokken en vocht in mijn buik, maar bloedwaardes waren weer gedaald. Dus hoefde niet te blijven. Volgende controle is vrijdag de 23e augustus.
Inmiddels ben ik al weer een week thuis en gaat het steeds beter. Moeheid wordt minder, opgeblazen gevoel is helemaal weg, drinken gaat super (ik red 2.4 liter op een dag zeker) en wordt ook weer actiever. Ennnnnn...ik ben ongesteld geworden!!! Jippie..
Hopelijk gaat het herstel nu lekker vlot. Ben sinds ik thuis ben al 7.2 kilo kwijt. Allemaal vocht waarschijnlijk, maar dat is goed. Want in mijn buik hoort het niet thuis.
Nu op naar vrijdag....hopelijk is dan alles goed en mag ik weer gewoon van alles doen.
Zal Dennis blij mee zijn...;)
Liefs Marga
donderdag 8 augustus 2013
Goed & Slecht Nieuws......
Jaaaa, je leest het goed. We hebben goed en slecht nieuws!
Laat ik met het slechte beginnen. Zoals ik laatste keer al schreef was de punctie zeer heftig voor mij.
De eerste uren na de punctie voelde ik me goed en had ik zo kunnen gaan shoppen b.w.v.s.
Waarschijnlijk kwam dit door de werking van alle medicijnen in mijn lijf.
Want toen die uitgewerkt waren begon de ellende. Sinds maandagavond voelde ik me erg beroerd.
Nog niet eens zo zeer in mijn onderbuik, maar het deel tussen mijn borsten en navel. Dus maag en darm streek. Mensen die mij goed kennen weten dat ik op mijn darmen al zeer gevoelig ben, maar dit voelde toch iets anders. Ik had namelijk geen diarree-aanvallen.
Zolang ik me rustig hield, (lees: plat bleef liggen) ging het redelijk en had ik het minst last. Eten en drinken ging moeizaam omdat alles wat ik nam wel een baksteen leek. Ook ben ik onwijs moe al tijd.
Omdat ik me gisteren nog zo voelde heb ik contact gezocht met het fertiliteits team.
Na overleg met Grada, vonden ze het niet nodig mij direct te laten komen. We spraken af dat ze me de volgende ochtend om 8 uur, vanmorgen zou bellen.
Vanmorgen belde ze netjes volgens afspraak. Het was niet erger geworden, maar ook niet beter vertelde ik. Ook gaf ik aan nog plat te liggen dus ook nog geen goede kijk had op hoe het in beweging zou zijn. We spraken af dat ik het even aankeek en in de benen zou gaan. Als ik me dan nog slecht voelde of het niet vertrouwde moest ik bellen. Drie kwartier later was ik beneden, nog steeds hondsberoerd.
Dus besloot ik toch het zekere voor het onzekere te nemen en belde dat ik toch graag langs wilde komen. Rond half tien waren we in Zwijndrecht en konden gelijk bloed laten prikken.
Vervolgens was het wachten tot die uitslag er was, dat duurde ongeveer een uurtje.
De arts heeft vervolgens gekeken met een echo en constateerde vocht in mijn buik, meer dan gebruikelijk is en de follikelblaasjes waren ook weer flink gevuld met vocht.
Ze vroeg of ik wel genoeg gedronken had...uhhh, nee want dat ging haast niet.
Dat had ze al verwacht aangezien de bloedwaardes. Daarom ging ze overleggen met Rotterdam of een TP wel verstandig was. Bij een TP en innesteling kunnen de klachten namelijk alleen maar verergeren.
Beide vonden het niet verstandig om de TP door te laten gaan. En is onze eerste IVF behandeling dus STOP gezet. Ik ga dus met en dag of 10 (of sneller) ongesteld worden en dan voel ik me als het goed is weer stukken beter.
Een enorme teleurstelling dus dat we geen terugplaatsing (TP) krijgen, maar veiligheid voor mezelf gaat bovenals!
Wel had ze goed nieuws te melden omtrent de embryo's in Rotterdam. Er zijn zeven embryo's ontstaan uit de eicellen van de punctie maandag. Er groeien dus 7 potentiële kindje van ons. Toch iets wonderlijks eigenlijk. De eicel die ze vandaag zouden terugplaatsen was sowiezo geschikt voor invriezen, de andere zes moesten daar nog op gecheckt worden door de embryoloog.
Over een paar weken ontvangen we post met hoeveel Cryo's er uiteindelijk voor ons in de vriezer liggen.
Tja, hoe nu verder zullen jullie wellicht denken. De bedoeling is nu om eerst weer te herstellen van mijn overstimulatie. Dit is officieel niet zo benoemd vandaag, maar zo noem ik het maar even voor het gemak.
Zodra ik ongesteld word moet ik contact opnemen en dan is de bedoeling om in mijn eigen cyclus de cryo TP te doen. Ik heb dan dus geen last van opgezette eierstokken etc.
Ze dacht dat dit zelfs al in mijn volgende cyclus zou kunnen, dus september.
We wachten dus maar weer af! Eerst herstellen nu en dan op naar de volgende stap.
Ik hou jullie op de hoogte...
Liefs Marga & Dennis
Laat ik met het slechte beginnen. Zoals ik laatste keer al schreef was de punctie zeer heftig voor mij.
De eerste uren na de punctie voelde ik me goed en had ik zo kunnen gaan shoppen b.w.v.s.
Waarschijnlijk kwam dit door de werking van alle medicijnen in mijn lijf.
Want toen die uitgewerkt waren begon de ellende. Sinds maandagavond voelde ik me erg beroerd.
Nog niet eens zo zeer in mijn onderbuik, maar het deel tussen mijn borsten en navel. Dus maag en darm streek. Mensen die mij goed kennen weten dat ik op mijn darmen al zeer gevoelig ben, maar dit voelde toch iets anders. Ik had namelijk geen diarree-aanvallen.
Zolang ik me rustig hield, (lees: plat bleef liggen) ging het redelijk en had ik het minst last. Eten en drinken ging moeizaam omdat alles wat ik nam wel een baksteen leek. Ook ben ik onwijs moe al tijd.
Omdat ik me gisteren nog zo voelde heb ik contact gezocht met het fertiliteits team.
Na overleg met Grada, vonden ze het niet nodig mij direct te laten komen. We spraken af dat ze me de volgende ochtend om 8 uur, vanmorgen zou bellen.
Vanmorgen belde ze netjes volgens afspraak. Het was niet erger geworden, maar ook niet beter vertelde ik. Ook gaf ik aan nog plat te liggen dus ook nog geen goede kijk had op hoe het in beweging zou zijn. We spraken af dat ik het even aankeek en in de benen zou gaan. Als ik me dan nog slecht voelde of het niet vertrouwde moest ik bellen. Drie kwartier later was ik beneden, nog steeds hondsberoerd.
Dus besloot ik toch het zekere voor het onzekere te nemen en belde dat ik toch graag langs wilde komen. Rond half tien waren we in Zwijndrecht en konden gelijk bloed laten prikken.
Vervolgens was het wachten tot die uitslag er was, dat duurde ongeveer een uurtje.
De arts heeft vervolgens gekeken met een echo en constateerde vocht in mijn buik, meer dan gebruikelijk is en de follikelblaasjes waren ook weer flink gevuld met vocht.
Ze vroeg of ik wel genoeg gedronken had...uhhh, nee want dat ging haast niet.
Dat had ze al verwacht aangezien de bloedwaardes. Daarom ging ze overleggen met Rotterdam of een TP wel verstandig was. Bij een TP en innesteling kunnen de klachten namelijk alleen maar verergeren.
Beide vonden het niet verstandig om de TP door te laten gaan. En is onze eerste IVF behandeling dus STOP gezet. Ik ga dus met en dag of 10 (of sneller) ongesteld worden en dan voel ik me als het goed is weer stukken beter.
Een enorme teleurstelling dus dat we geen terugplaatsing (TP) krijgen, maar veiligheid voor mezelf gaat bovenals!
Wel had ze goed nieuws te melden omtrent de embryo's in Rotterdam. Er zijn zeven embryo's ontstaan uit de eicellen van de punctie maandag. Er groeien dus 7 potentiële kindje van ons. Toch iets wonderlijks eigenlijk. De eicel die ze vandaag zouden terugplaatsen was sowiezo geschikt voor invriezen, de andere zes moesten daar nog op gecheckt worden door de embryoloog.
Over een paar weken ontvangen we post met hoeveel Cryo's er uiteindelijk voor ons in de vriezer liggen.
Tja, hoe nu verder zullen jullie wellicht denken. De bedoeling is nu om eerst weer te herstellen van mijn overstimulatie. Dit is officieel niet zo benoemd vandaag, maar zo noem ik het maar even voor het gemak.
Zodra ik ongesteld word moet ik contact opnemen en dan is de bedoeling om in mijn eigen cyclus de cryo TP te doen. Ik heb dan dus geen last van opgezette eierstokken etc.
Ze dacht dat dit zelfs al in mijn volgende cyclus zou kunnen, dus september.
We wachten dus maar weer af! Eerst herstellen nu en dan op naar de volgende stap.
Ik hou jullie op de hoogte...
Liefs Marga & Dennis
maandag 5 augustus 2013
En weer wachten....
Maandag 5 augustus 2013... De dag van onze eerste punctie!
We hadden een hele lijst mee naar huis gekregen wat we wanneer moesten doen.
Zo moest ik vrijdag voor de laatste keer Decapeptyl en Puregon spuiten, zaterdag alleen maar Otrivelle om 22 uur, zondag niets, maandagmorgen om 7 uur een zetpil Naproxen inbrengen en om half negen een tablet Dormicum innemen. Als ik de zetpil er echter snel weer uit zou werken, mocht ik een tweede zetten.
En zo begonnen we dus vrijdag aan het laatste deel voor de punctie.
De laatste dagen voelde ik me al niet echt lekker. Ik merkte dat mijn eierstokken enorm opgezet waren, was ik zo nu en dan behoorlijk misselijk en ontzettend moe.
Gisteren (zondag) hebben we dus heerlijk rustig aan gedaan. Eerst uitgeslapen, toen ontbeten en vervolgens is Dennis de auto gaan wassen en de klimop gaan snoeien.
Ik zag niet echt op tegen vandaag, kon juist haast niet wachten tot mijn eierstokken verlost zouden worden van die trossen. Heb vannacht dan ook prima geslapen.
Vanmorgen om zeven uur liep de wekker af, de zetpil moest gezet worden en het was ook tijd om wakker te worden. De zetpil zetten ging prima...ben een poosje blijven liggen, maar moest er om half acht toch echt uit. Tja....toen begon de boel te zakken en werd de zetpil er weer uitgewerkt. Althans dat denk ik. Ben niet aan het zoeken gegaan hoor, heb gewoon te tweede daarna gezet. Deze is vervolgens keurig blijven zitten. ( had ergens gelezen dat men hem meestal met de brede punt inbreng, maar als je dat met de platte kant doet, dat de darmen daar dan minder op reageren. Geen idee of het daardoor kwam of niet, maar de tweede ging dus met de platte kant eerst naar binnen en bleef dus wel zitten).
Om acht uur zijn we thuis weggereden om mijn moeder op te halen! Ik had aangegeven het fijn te vinden als ze mee zou kunnen, voor de steun en ook dat er iemand bij me zou zijn als Den naar Rotterdam zou zijn. Om tien over half negen waren we in het ziekenhuis. Inmiddels had ik Dormicum genomen, maar kan nou niet echt zeggen dat ik er iets van merkte.
Afijn, we waren te vroeg, dus Ma en Dennis nog een bakkie koffie op. Nog steeds was ik niet echt nerveus. Nog even en die "trossen", die me enorm in de weg zaten, zouden eruit zijn.
Als eerste moest ik goed uitplassen en daarna kon het spektakel starten.
En het was ook echt een spektakel. Allereerst ging de echokop naar binnen, daar voel je niets van.
Maar toen bleek dat mijn linker eierstok niet goed lag en moest de verpleegkundig op mijn buik gaan duwen. Nouuuuu...mijn hemel, dat was al geen fijn gevoel! Ik ben absoluut niet kleinzerig, maar het deed echt zeer. Het duwen had wel effect, dus kon ze beginnen. Ze telde af van 3 naar 1 en zou dan prikken....3,2,1 Whaaaa, ik zat zowat tegen het plafond aan. Ze prikken namelijk door je vaginawand heen om bij de eierstok te kunnen komen. Daardoor verkrampte ik totaal...zo'n pijn had ik niet verwacht. Door het aanspannen van alle spieren kon ze er niet goed bij en werd er een extra pijnstiller gezet. Toen moest ze weer verder...op 1 moest ik heel diep uitademen! Whaaa, weer die ** pijn!
Met aanprikken van de follikels moest ik diep in en uitademen. Dat aanprikken was wel minder pijnlijk dan die prik door de wand heen. Volgens mij was ik op den duur zo van de wereld dat ik niet meer weet wat ik allemaal heb gezegd/gedaan. Mama stond inmiddels rechts naast me mee te zeggen wat ik moest doen en links stond de verpleegkundige, daar kroop ik zowat in volgens mij.
Wat was ik blij toen ze zei dat ze klaar was! Eindelijk dat rot ding eruit en tijd om bij te komen.
Alle spanning en verbeten pijn kwam eruit...huilen, trillen..compleet van het padje even.
Na een minuut of vijf ( of iets langer want besef van tijd had ik op dat moment niet) mocht ik uit de stoel en werd ik begeleidt naar de uitrustkamer. Een heerlijke relax-stoel, dekentje erover en bijkomen maar. Behoefte aan een dutje had ik niet echt. Toen was het Dennis zijn beurt. Met de 'stoof' en het goedje wat bij mij geoogst was, vertrok hij richting het Erasmus in R'dam.
Daar doen ze namelijk het Lab-gedeelte en brengen ze eicel en zaadcel samen. Dus moest Dennis het koffertje daar afgeven en zijn
(Dit kan komen door de heftige koorts die Dennis gehad heeft tijdens zijn ziek zijn de laatste maanden, dus hij had er al een beetje op gerekend. Ik ben iig erg trots op hem) Love you schat!
Er kan dus geen IVF plaatsvinden. Dus is onze goedkeuring gevraagd voor ICSI.
Deze hebben wij gegeven, dus vanmiddag zijn mijn eicellen als het goed is geïnjecteerd met een goede zaadcel. Nu afwachten of er goede deling plaatsvindt.
Dit horen we donderdagmorgen en wanneer we dan voor terugplaatsing verwacht worden.
Spannend dus!
Ondertussen voelde ik me een stuk beter en zat een beetje met mijn mams te kletsen, koffie te drinken met een appelflap & pecannoten broodje!
Toen Dennis terug was uit Rotterdam werd onze goedkeuring voor ICSI gefaxt en mochten we naar huis. Eerst mijn mams weer thuisgebracht en daarna naar huis om bij te komen.
Hopelijk is dit alles de moeite waard geweest en levert het een mooie zwangerschap op.
Mocht dit onverhoopt niet zo zijn en is er toch nog weer een punctie nodig, dan heb ik ze nu al verzekerd wel onder narcose te willen....want ik vond dit echt vrouwonvriendelijk! ;)
Wij willen jullie allemaal bedanken voor de steun, lieve berichtjes etc. Die doen ons goed.
Duimen jullie met ons mee?
Donderdag meer van ons....
Liefs Marga & Dennis
vrijdag 2 augustus 2013
Jaaaaaa........
Vanmorgen om 11.20 had ik de tweede uitgangsecho. Ik was alleen want Beau zou later komen en Anne Frouwk had zo slecht geslapen dat ze het niet zag zitten.
Voor ik naar Zwijndrecht ben gereden heb ik eerst nogmaals een potje urine weggebracht bij de huisarts. Nu waren er wel wat ontstekingswaarde en bloed aanwezig. Dus zit ik wederom aan een kuur van 5 dagen!
In Zwijndrecht was het vrij druk vandaag, er waren drie wachtende voor mij. Allemaal voor een echo waarschijnlijk, dus het ging alsnog vrij snel.
Eerste bekeek ze de rechter eierstok. Hier zaten wat kleintjes vertelde ze en zei dat het wat haar betreft wel wat meer mocht zijn qua spuiten. Maar toen ze de linkerkant bekeek kwam ze daar snel van terug. Er zitten daar een heleboel eitjes en ook grotere. Dus is Maandag de punctie al.
Vandaag spuit ik nog één keer decapeptyl en Puregon. Dan morgenavond om tien uur de Ovitrelle, zondag een rustdag en Maandagmorgen om 9 uur de punctie.
Ik zal blij zijn als ik van die overvolle eierstokken verlost ben. ManMan, wat heb ik daar de laatste dagen veel last. Voel me er gewoon beroerd door...en dan ook nog is blaasontsteking, jippie!
Ben heel benieuwd hoe de punctie zal verlopen.
Twee van tevoren moet ik een zetpil inbrengen en een half uur van te voren een kalmerend pilletje waar ik schijnbaar heel rustig/ontspannen van wordt.
We zullen zien! Maandag of Dinsdag horen jullie natuurlijk hoe het gegaan is.
Liefs Marga
woensdag 31 juli 2013
Blaasontsteking? Of toch niet?
Sinds gistermiddag heb ik weer pijn met plassen. Net zoals 3 weken geleden, voordat we naar Venetië gingen. Toen was het direct volkomen duidelijk..zo paars had de assistente het stripje zelden gezien. Ik kreeg dus een kuurtje van 5 dagen. Daarna had ik geen last meer.
Tot gistermiddag dus. Heb er gewoon slecht van geslapen.
Vanmorgen of half zes mijn ochtendurine maar opgevangen en in de koelkast bewaard, want ik wist dat ik het niet eerder dan 11 uur kon laten controleren ivm de echo die gepland stond.
Tot gistermiddag dus. Heb er gewoon slecht van geslapen.
Vanmorgen of half zes mijn ochtendurine maar opgevangen en in de koelkast bewaard, want ik wist dat ik het niet eerder dan 11 uur kon laten controleren ivm de echo die gepland stond.
Nadat ik uit Zwijndrecht terug kwam ben ik dus gelijk even langsgereden! Maarrr, er was niets te zien in mijn urine vertelde ze. Vreemd..hoe kom ik dan aan die pijn met plassen, wat hetzelfde voelt als vorige keer. Dat wist ze niet. Ik moet maar meer drinken en tabletten gaan halen. Als het vrijdag nog zo is, moet ik nog maar keer een potje komen brengen. We gaan dus maar aan de cranberry's en hopen dat die werken.
Vanmorgen om 9.40 had ik de tweede follikelmeting. Hoefde weer niet lang te wacht....dat is zo fijn.
Dit keer had ik de fertiliteitsarts, Grada van den Dool (zie foto), zelf.
Er zijn eitjes aan het groeien. Op de linker eierstok meer dan de rechter
Ik moet vrijdag terugkomen voor nog een echo. Ze wil het even goed in de gaten houden, zodat er
geen overstimulatie ontstaat. Daarom nu ook terug van 150 eenheden naar 125.
Ze verwacht dat we dan de punctie ergens begin volgende week hebben.
Het komt dus echt dichterbij nu....
Om eerlijk te zijn besef ik het nog niet echt. Of ik sta er gewoon heel ontspannen in..geen idee.
Op zich voel ik me ook prima. Heb wel wat blauwe plekken van het prikken, gevoelige tepels en af en toe wat last van m'n hormonen (of eigenlijk Dennis heeft er dan last van), maar verder niets gelukkig. Ik hoop dat het zo blijft....we zullen zien.
Vrijdag hoop ik te weten wanneer de punctie definitief plaatsvind.
dinsdag 23 juli 2013
Eerste echo...
Vanmorgen had ik mijn eerste echo.Om half acht liep de wekker af zodat ik op tijd in Zwijndrecht zou zijn, maar ook nog even op mijn gemak wakker kon worden.
Slapen gaat al zo fantastisch met dit warme weer..NOT!
Keurig op tijd was ik. Om negen uur parkeerde ik de auto op de parkeerplaats.
In de wachtruimte zat niemand, en nog geen 10 seconde nadat ik plaats had genomen werd ik al geroepen. Wow...heerlijk zeg, zo lekker vlot!
De echo was niet nieuw voor mij. Tijdens de IUI heb ik dat ook zo vaak gehad. Ze zat alleen wel tegen mijn blaas aan te porren waardoor ik merkte dat ik moest plassen.
Al snel had ze het gezien en het slijmvlies gemeten...'Ga maar gauw plassen, zei ze, want je ligt zo te wiebelen!' Dat heb ik dan ook direct gedaan zonder me eerst aan te kleden, haha. Gelukkig is er een toilet in dezelfde echokamer. Alles zag er keurig uit vertelde ze...en dus mag ik vandaag beginnen met het spuiten van Puregon. Dus vanavond gaat er niet één, maar twee spuiten in mijn buik.
Slapen gaat al zo fantastisch met dit warme weer..NOT!
Keurig op tijd was ik. Om negen uur parkeerde ik de auto op de parkeerplaats.
In de wachtruimte zat niemand, en nog geen 10 seconde nadat ik plaats had genomen werd ik al geroepen. Wow...heerlijk zeg, zo lekker vlot!
De echo was niet nieuw voor mij. Tijdens de IUI heb ik dat ook zo vaak gehad. Ze zat alleen wel tegen mijn blaas aan te porren waardoor ik merkte dat ik moest plassen.
Al snel had ze het gezien en het slijmvlies gemeten...'Ga maar gauw plassen, zei ze, want je ligt zo te wiebelen!' Dat heb ik dan ook direct gedaan zonder me eerst aan te kleden, haha. Gelukkig is er een toilet in dezelfde echokamer. Alles zag er keurig uit vertelde ze...en dus mag ik vandaag beginnen met het spuiten van Puregon. Dus vanavond gaat er niet één, maar twee spuiten in mijn buik.
Ik start met 150 eenheden per injectie. Hierdoor gaan er als het goed is meerdere eiblaasjes rijpen.
Des te meer, des te beter...zolang het er niet meer dan 15 zijn. Anders heet het overstimulatie en mag er niet verder gegaan worden met de IVF ronde.
Volgende week woensdag moet ik weer terug voor een echo. Dan gaan ze kijken of er al eiblaasjes rijpen, hoeveel het er zijn, hoe groot ze zijn etc. Op de echo zie je dan allemaal donkere plekken zoals hieronder goed is te zien.
Afhankelijk daarvan horen we hoe verder! Als alles netjes verloopt hebben we dus begin augustus onze eerste punctie en terugplaatsing.
Op het moment lijkt mijn koelkast wel een apotheek. Mijn hemel wat een medicijnen komen er bij kijken zeg.
Maar ja, je moet toch iets over hebben om zwanger te worden! En het is alleen maar fijn dat het
bestaat. Wij zijn er in ieder geval erg blij mee.
Want als zwanger worden niet vanzelf gaat.....dan maar:
Liefs Marga.
zaterdag 20 juli 2013
Steeds dichterbij.....
Zooooo...dat heeft even geduurd! Er kwam zoveel tussendoor, dat ons blog er even bij in schoot.
Vorige keer ben ik geëindigd bij de uitslag van de MRI scan de daarop volgende dag.
Dennis zag hier erg tegenop en was bang dat er toch schade was ontstaan aan zijn hart.
Helaas lag ik met buikgriep op bed de dag van de uitslag, dus kon ik niet met hem mee.
Enorm opgelucht kwam hij thuis. Op de MRI zag alles er keurig uit, de bloedwaarde was weer goed en het hartfilmpje was ook nagenoeg weer normaal. Wat de cardioloog betrof mocht hij dus alles weer geleidelijk aan op gaan pakken.
Wat de pijn in zijn benen betreft, dat kwam niet van het hart volgens de dokter. Daarom is hij doorverwezen naar de reumatoloog om andere eventuele aandoeningen al dan niet uit te sluiten.
Hier moet hij de 24e naar toe. Afwachten dus wat daar uitkomt.
De middag dat hij de uitslag kreeg heeft hij contact gehad met de ARBO-arts. In overleg is toen besloten dat hij voor 75% zou gaan werken, dus 6 uur per dag.
Hij voelt zich momenteel goed..op een vervelende ontsteking van een Daas-beet op zijn kuit na dan.
De week die volgde op de uitslag stond in het teken van de koffers inpakken en het huis aan kant maken. We gingen namelijk voor een aantal dagen naar Venetië. Ook was ik nog herstellende van die buikgriep en had ik een blaasontsteking.
Donderdag 11 juli vertrokken we naar Venetië...We hebben er genoten! Dinsdagavond zijn we weer geland op Eindhoven Airport. (Foto's en verslag op Facebook. Zal er hier ook nog wat plaatsen binnenkort.)
Woensdag begon het normale ritme weer.
Met het spuiten van de Decapeptyl gaat het prima! Ik lijk er weinig last van te hebben tot nu toe.
Dinsdag mag ik voor een echo om te kijken of alles er netjes uitziet, en zoja dan beginnen met de Puregon. Met elke spuit die ik dus zet komen we weer een stukje dichterbij de punctie.
Tot die tijd genieten we lekker van het mooie weer en hebben we een leuk weekend in het verschiet.
XX
Vorige keer ben ik geëindigd bij de uitslag van de MRI scan de daarop volgende dag.
Dennis zag hier erg tegenop en was bang dat er toch schade was ontstaan aan zijn hart.
Helaas lag ik met buikgriep op bed de dag van de uitslag, dus kon ik niet met hem mee.
Enorm opgelucht kwam hij thuis. Op de MRI zag alles er keurig uit, de bloedwaarde was weer goed en het hartfilmpje was ook nagenoeg weer normaal. Wat de cardioloog betrof mocht hij dus alles weer geleidelijk aan op gaan pakken.
Wat de pijn in zijn benen betreft, dat kwam niet van het hart volgens de dokter. Daarom is hij doorverwezen naar de reumatoloog om andere eventuele aandoeningen al dan niet uit te sluiten.
Hier moet hij de 24e naar toe. Afwachten dus wat daar uitkomt.
De middag dat hij de uitslag kreeg heeft hij contact gehad met de ARBO-arts. In overleg is toen besloten dat hij voor 75% zou gaan werken, dus 6 uur per dag.
Hij voelt zich momenteel goed..op een vervelende ontsteking van een Daas-beet op zijn kuit na dan.
De week die volgde op de uitslag stond in het teken van de koffers inpakken en het huis aan kant maken. We gingen namelijk voor een aantal dagen naar Venetië. Ook was ik nog herstellende van die buikgriep en had ik een blaasontsteking.
Donderdag 11 juli vertrokken we naar Venetië...We hebben er genoten! Dinsdagavond zijn we weer geland op Eindhoven Airport. (Foto's en verslag op Facebook. Zal er hier ook nog wat plaatsen binnenkort.)
Woensdag begon het normale ritme weer.
Met het spuiten van de Decapeptyl gaat het prima! Ik lijk er weinig last van te hebben tot nu toe.
Dinsdag mag ik voor een echo om te kijken of alles er netjes uitziet, en zoja dan beginnen met de Puregon. Met elke spuit die ik dus zet komen we weer een stukje dichterbij de punctie.
Tot die tijd genieten we lekker van het mooie weer en hebben we een leuk weekend in het verschiet.
XX
dinsdag 2 juli 2013
We zijn begonnen.....
Jaaaaa....! We zijn begonnen met ons IVF traject.
Een klein uur geleden de eerste Decapeptyl injectie gezet.
Het was wel even wennen weer om die naald door te duwen, maar het ging uiteindelijk prima.
Nu maar afwachten hoe ik op deze injecties ga reageren.
Vanmorgen moest ik eerst een zwangerschapstest doen. Niet dat de medicatie die ik nu spuit schadelijk zou zijn voor een zwangerschap, maar wel onnodig!
Dus toen ik wakker werd eerst maar een test gedaan. Deze was, zoals ik al vermoedde, negatief!
Kijk maar..............
Of eigenlijk kan Dennis gewoon niet fotograferen.....maar dat terzijde. ;)
Een klein uur geleden de eerste Decapeptyl injectie gezet.
Het was wel even wennen weer om die naald door te duwen, maar het ging uiteindelijk prima.
Nu maar afwachten hoe ik op deze injecties ga reageren.
Vanmorgen moest ik eerst een zwangerschapstest doen. Niet dat de medicatie die ik nu spuit schadelijk zou zijn voor een zwangerschap, maar wel onnodig!
Dus toen ik wakker werd eerst maar een test gedaan. Deze was, zoals ik al vermoedde, negatief!
Kijk maar..............
Om het spuiten niet te vergeten heb ik besloten om het dagelijks om 19.00 uur te doen.
Als extra herinnering staat het ook in mijn agenda.
Een uur geleden was het dus tijd om ons traject definitief te starten. Terwijl ik mezelf voorbereidde, nam Dennis de foto's. Gelukkig ging hij niet KO toen ik de naald in mijn buik plantte.
Voorlopig moet ik deze injecties 3 weken lang zetten, tot 23 juli.
Het zorgt ervoor dat alles stil kom te liggen en ik dus zeker weten geen eisprong krijg .
Op 23 juli moet ik dan voor de echo en horen we hoe verder...
Maar voorlopig zien mijn avonden er dus zo uit!
Hallo.......ben je er nog? Heb het toch heel netjes gehouden!?
Over Dennis gesproken....het gaat redelijk met hem.
Hij is gespannen voor de uitslag van vrijdag.
Nog steeds voelt hij zich niet 100% en dat baart hem zorgen.
Twijfels als 'waarom voel ik me nog zo'---- 'zou er schade zijn aan het hart' & ' zou ik weer hele dagen kunnen gaan werken', spoken vaak door zijn hoofd.
Helaas kan ik hem daar geen antwoorden op geven, maar vrijdag zullen we dat allemaal
wel horen. Hopelijk valt het dus allemaal mee en zijn z'n zorgen voor niets geweest.
Zodra we meer weten komt er weer een blog.
Geniet van het lekker weer komende dagen!
Liefs,
Marga
donderdag 20 juni 2013
MRI scan & Decapeptyl....
Zooo....eindelijk lekker met de voetjes omhoog vandaag! Vanmorgen werden we om 10 uur verwacht in Zwijndrecht voor ons Map-gesprek. Tijdens dit gesprek kregen we allerlei informatie over ons IVF traject. Wat de verschillende stadia's inhouden, welke medicatie ik wanneer moet spuiten en nog veel meer. Sommige informatie kende wij al vanuit ons IUI traject, dus niet alles was nieuw voor ons.
We gaan dus nu echt starten met IVF. Of eigenlijk moeten we nog 1,5 week wachten, want op 2 juli mag ik mijn eerste Decapeptyl injectie gaan zetten. Ik zou ook nu al hebben mogen starten, maar dan komt het slecht uit met onze vakantie.
Dus ga ik vanaf 2 juli dagelijks, tussen 16 en 20 uur, een injectie in mijn buik planten.
Dit moet ik 3 weken volhouden en dan de 23e wordt ik verwacht voor de uitgangsecho.
Ze gaan dan kijken of het baarmoederslijmvlies dun genoeg is zodat ik kan beginnen met Puregon 150 eenheden. Ik ga dan dus twee spuiten per dag zetten...de decapeptyl en de puregon.
Die dag hoor ik dan ook wanneer ik terug moet komen voor een follikelmeting.
Als het slijmvlies nog niet dun genoeg is start ik pas later met Puregon.
Indien alles meezit hebben we in week 31 a 32 onze eerste punctie en terugplaatsing.
Duimen jullie mee!?
Na ons gesprek moesten we naar Dordrecht. Dennis had een MRI scan van zijn hart.
Op die scan hopen ze te zien of het hart zelf ook schade heeft opgelopen door de Pericarditis.
We waren ruim op tijd, dus hebben zeker 45 minuten moeten wachten voor hij aan de beurt was.
Terwijl hij voor de scan was heb ik me vermaakt in de lobby. Het duurde behoorlijk lang voor hij terug was. Het heeft zeker een uur geduurd tot hij klaar was.
We waren dus pas om 15 uur vanmiddag weer thuis.
Thuis lagen er nog een aantal orders te wachten om klaar gemaakt te worden en er moest nog geluncht worden. Hoopte de orders vandaag nog op de post te kunnen doen, maar ik was pas tegen zes uur klaar. Dus word dat morgen pas.
Vervolgens was het weer eten koken en allerlei andere kleine rot klusjes.
Heb het nu dus wel gehad voor vandaag. Ga nog even wat drinken en dan mijn mandje opzoeken.
Tot volgende blog. Xxx
We gaan dus nu echt starten met IVF. Of eigenlijk moeten we nog 1,5 week wachten, want op 2 juli mag ik mijn eerste Decapeptyl injectie gaan zetten. Ik zou ook nu al hebben mogen starten, maar dan komt het slecht uit met onze vakantie.
Dus ga ik vanaf 2 juli dagelijks, tussen 16 en 20 uur, een injectie in mijn buik planten.
Dit moet ik 3 weken volhouden en dan de 23e wordt ik verwacht voor de uitgangsecho.
Ze gaan dan kijken of het baarmoederslijmvlies dun genoeg is zodat ik kan beginnen met Puregon 150 eenheden. Ik ga dan dus twee spuiten per dag zetten...de decapeptyl en de puregon.
Die dag hoor ik dan ook wanneer ik terug moet komen voor een follikelmeting.
Als het slijmvlies nog niet dun genoeg is start ik pas later met Puregon.
Indien alles meezit hebben we in week 31 a 32 onze eerste punctie en terugplaatsing.
Duimen jullie mee!?
Op die scan hopen ze te zien of het hart zelf ook schade heeft opgelopen door de Pericarditis.
We waren ruim op tijd, dus hebben zeker 45 minuten moeten wachten voor hij aan de beurt was.
Terwijl hij voor de scan was heb ik me vermaakt in de lobby. Het duurde behoorlijk lang voor hij terug was. Het heeft zeker een uur geduurd tot hij klaar was.
We waren dus pas om 15 uur vanmiddag weer thuis.
Thuis lagen er nog een aantal orders te wachten om klaar gemaakt te worden en er moest nog geluncht worden. Hoopte de orders vandaag nog op de post te kunnen doen, maar ik was pas tegen zes uur klaar. Dus word dat morgen pas.
Vervolgens was het weer eten koken en allerlei andere kleine rot klusjes.
Heb het nu dus wel gehad voor vandaag. Ga nog even wat drinken en dan mijn mandje opzoeken.
Tot volgende blog. Xxx
woensdag 12 juni 2013
Drie keer langer....
En weer is er een week voorbij gevlogen! Een week waarin D thuis was en de rust wat terug kwam.
Zoals ik in mijn vorige blog "Pericar wattes" al schreef, kwam hij dinsdag met hoofdpijn thuis en dreef hij 's nachts zijn bed weer uit vanwege de koorts.
De nacht erop was hetzelfde liedje en daarop heb ik de huisarts. Ik vroeg me af of het normaal was en erbij hoorde. Het spreekwoordelijke kastje & muur kwam echter weer om de hoek kijken, want volgens de assinstente moest ik de poli daar voor bellen. Aangezien ik altijd netjes luister, deed ik,dat braaf. Tot de poli-assistente mij weer naar het 'kastje' wilde sturen. Toen ik klaar was met mijn relaas vroeg ze om mijn nummer en beloofde het even met de cardio te overleggen. Nog geen 2 minuten belde ze terug. Of we die ochtend nog bloed konden komen prikken om te kijken naar de ontstekingswaarde in het bloed, en dan 's middags voor een hartfilmpje en uitslag van het bloed.
In het bloed konden ze zien dat de ontstekingswaarde fors gedaald waren van 85 naar 14 & het hartfilmpje zag er ook beter uit. Al waren 'de pieken' nog wel 'dalen', alleen dan minder diep.
De arts vond het echter toch beter als D echt rust zou houden. Dus doen wat hij normaal zou doen als hij een zware griep heeft. Ook kreeg hij er een medicijn bij, Colchicine.
Met de nieuwe adviezen, recept & afspraken voor de week erop keerden we huiswaarts.
Rust, medicijnen, rust, eten, rust, medicijnen, toilet, rust, call thuis etc....zo zagen de afgelopen dagen voor hem er zo'n beetje uit.
Dus geen honden uitlaten, geen eten koken, niet dweilen, stofzuigen, boodschappen doen en ook
geensex! Dat was dan het enige minpuntje voor mij, maar ach dat overleef ik wel hoor. ;)
Maandag begon de nieuwe week. Een week van drie dagen achtereen een bezoek aan het ziekenhuis brengen. Inmiddels weten we feilloos de pol cardiologie en bloedafname te vinden.
Maandag moesten we er zijn voor een nieuwe hartecho, dinsdag voor bloedprikken en vandaag voor controle bij de cardioloog en de uitslag van de echo en het bloed.
Het gaat goed met D. Hij voelt zich beter, begint zich te vervelen, dus dat is een goed teken.
De ontstekingswaarde in het bloed waren wederom goed gezakt, van 14 naar 8.
En de echo was ook keurig. Er was geen vocht te zien. Hij mag dus weer wat actiever gaan worden.
Al moet hij die activiteiten rustig aan doen. Dus als hij normaal iets in een uur doet, moet hij het nu gewoon in drie uur tijd doen. Drie keer langer dan normaal.....kijk en daar wordt ik nu wel weer heeellll blij van, hihi!
Nu op naar de 20e. Dan heeft hij zijn MRI en daarvoor hebben we ons map-gesprek.
Althans, we hopen dat dat ons eerste bezoek pas weer word aan een ziekenhuis.
Zoals ik in mijn vorige blog "Pericar wattes" al schreef, kwam hij dinsdag met hoofdpijn thuis en dreef hij 's nachts zijn bed weer uit vanwege de koorts.
De nacht erop was hetzelfde liedje en daarop heb ik de huisarts. Ik vroeg me af of het normaal was en erbij hoorde. Het spreekwoordelijke kastje & muur kwam echter weer om de hoek kijken, want volgens de assinstente moest ik de poli daar voor bellen. Aangezien ik altijd netjes luister, deed ik,dat braaf. Tot de poli-assistente mij weer naar het 'kastje' wilde sturen. Toen ik klaar was met mijn relaas vroeg ze om mijn nummer en beloofde het even met de cardio te overleggen. Nog geen 2 minuten belde ze terug. Of we die ochtend nog bloed konden komen prikken om te kijken naar de ontstekingswaarde in het bloed, en dan 's middags voor een hartfilmpje en uitslag van het bloed.
In het bloed konden ze zien dat de ontstekingswaarde fors gedaald waren van 85 naar 14 & het hartfilmpje zag er ook beter uit. Al waren 'de pieken' nog wel 'dalen', alleen dan minder diep.
De arts vond het echter toch beter als D echt rust zou houden. Dus doen wat hij normaal zou doen als hij een zware griep heeft. Ook kreeg hij er een medicijn bij, Colchicine.
Rust, medicijnen, rust, eten, rust, medicijnen, toilet, rust, call thuis etc....zo zagen de afgelopen dagen voor hem er zo'n beetje uit.
Dus geen honden uitlaten, geen eten koken, niet dweilen, stofzuigen, boodschappen doen en ook
geen
Maandag begon de nieuwe week. Een week van drie dagen achtereen een bezoek aan het ziekenhuis brengen. Inmiddels weten we feilloos de pol cardiologie en bloedafname te vinden.
Maandag moesten we er zijn voor een nieuwe hartecho, dinsdag voor bloedprikken en vandaag voor controle bij de cardioloog en de uitslag van de echo en het bloed.
De ontstekingswaarde in het bloed waren wederom goed gezakt, van 14 naar 8.
En de echo was ook keurig. Er was geen vocht te zien. Hij mag dus weer wat actiever gaan worden.
Al moet hij die activiteiten rustig aan doen. Dus als hij normaal iets in een uur doet, moet hij het nu gewoon in drie uur tijd doen. Drie keer langer dan normaal.....kijk en daar wordt ik nu wel weer heeellll blij van, hihi!
Nu op naar de 20e. Dan heeft hij zijn MRI en daarvoor hebben we ons map-gesprek.
Althans, we hopen dat dat ons eerste bezoek pas weer word aan een ziekenhuis.
dinsdag 11 juni 2013
woensdag 5 juni 2013
Perica wattes!?
Jaja, ik weet het! Ik ben een dag te laat, maar daar heb ik een goede reden voor hoor.
Toen ik gisteren belde was het spreekuur al voorbij en was er niemand meer te bereiken.
Stom van mij, had ik maar eerder in het boek moeten kijken naar de tijden.
Maar ja, het is ook nog steeds een beetje chaos in mijn hoofd na de gebeurtenissen van afgelopen week. Dat was iets wat we niet snel meer zullen vergeten.
Ik hoor jullie nu denken: "Waar gaat dit in godsnaam over!?"
Zal het jullie later in dit blog vertellen, ok.
Nu eerst de uitslag van het bloed waarvoor ik dus gisteren mocht bellen, maar te laat mee was.
We hebben GROEN licht, jippie! Alle uitslagen waren keurig en dus is de eerste hindernis naar ons IVF-traject genomen.
Op 20 juni van 10.00-11.00 uur hebben we ons mapgesprek. Omdat we zoveel uitleg gaan ontvangen moeten we ook hier weer beiden voor aanwezig.
In dit gesprek krijg ik ook te horen wanneer ik moet starten met decapeptyl om eerst mijn menstruatie op te wekken. Dit moet ik ongeveer twee weken spuiten. Zodra ik dan ongesteld wordt, mag ik beginnen met het prikken van Puregon. Purgeon zorgt er voor dat er eiblaasjes gaan rijpen, zodat deze tijdens de punctie kunnen worden 'geoogst'. Omdat het de bedoeling is dat er meerdere blaasjes rijpen begin ik met spuiten van 150 eenheden. Tijdens de periode (ongeveer 1,5 tot 2 weken.....afhankelijk van hoe snel de blaasjes groeien) dat ik Puregon spuit moet ik geregeld langs voor inwendige echo om het groeiproces in de gaten te houden.
Wordt weer een spannende periode dus. Natuurlijk hou ik jullie van alles op de hoogte.
Zo ook over de gebeurtenissen van afgelopen week.
Donderdagmorgen 30 mei, om tien voor zes maakte Dennis mij wakker, omdat hij al 20 minuten pijn op zijn borst had. Alsof er een olifant op zat, zo omschreef hij het. Omdat D (ga hem voor het gemak maar zo noemen in mijn blogs) al een week lang met griep thuis was en zijn hoofdpijn maar niet over ging, hadden we woensdag al besloten om de wekker te zetten zodat we om half negen direct de huisarts konden bellen. Dus toen hij me wakker maakte, dacht ik eerst dat het al half negen was. Het duurde even een paar seconde eer het tot me doordrong. D gaf aan pijn op zijn borst te hebben wat maar niet afzakte. Alsof zijn keelontsteking naar beneden was gezakt zei hij erbij. Uitstraling naar zijn armen oid had hij niet en misselijk was hij ook niet. Toch besloot ik om de HA-post te bellen.
Toen D alles had verteld aan de assistente vond ze het toch zorgelijk en alarmeerde de ambulance.
En toen ging het allemaal in een sneltrein vaart. Om kwart over zes stond de ambulance voor de deur.
Er werd een hartfilmpje gemaakt welke geen acute dreiging vertoonde, maar ze zag wel iets wat niet klopte. Dus besloot ze hem mee te nemen naar de SEH. Daar aangekomen werd er bloed afgenomen, een infuus aangebracht, longfoto's gemaakt, op de hartmonitor aangesloten etc. Een hartaanval en longembolie werd al snel uitgesloten. Toch wilde de cardioloog geen risico nemen. Het is familiair bij de van Bregtjes, dus werd besloten om hem met spoed naar Dordrecht te brengen voor katheterisatie, zodat hij indien nodig gelijk gedotterd kon worden. Met sirenes en zwaailichten over de A15...kwamen we rond tien voor acht aan in Dordrecht. Direct werd hij naar de OK gebracht en ik werd meegenomen naar de familiekamer op de afdeling Hartbewaking. Nog geen half uur later was D al weer terug...met het beste nieuws wat je kan krijgen na een katheterisatie. Alles zag er keurig uit er zat zelfs geen aanslag in de vaten. Een enorme opluchting dus, maar ja wat is het dan wel.
Om tien uur lag hij weer op 3 oost in het Beatrix. Gedurende de dag, door allerlei onderzoeken en uitsluiten van andere aandoeningen, werd gezegd dat hij Pericarditis heeft....Pericarwattes?
Pericarditis....ofwel een ontstoken hartzakje. Dit geeft dezelfde symptomen als een hartinfarct.
Er werd besloten om hem tenminste een nacht te houden ter observatie d.m.v. een hartkastje.
Die nacht had hij erg veel pijn gehad, zo erg dat hij een morfine spuit moest krijgen, omdat hij al aan z'n taks van medicatie zat. Gelukkig kon hij daar weer wat op verder slapen.
Vanwege die hevige pijn moest hij nog een nacht blijven. Deze was vrijwel pijnvrij en daarom mocht hij goddank mee naar huis zaterdag.
Wel met het advies om rustig aan te doen voorlopig en zijn medicatie goed in te nemen.
Maar ja, D zou D niet zijn als tie toch lekker eigenwijs ging doen. (Sorry schat)
Maandag de 3e zou hij starten bij een nieuwe werkgever. In overleg met de cardio mocht hij daar naartoe als het dat weekend thuis goed zou gaan, maar hij moest wel echt rustig aan doen en naar zijn lichaam luisteren. Dus maandag naar z'n nieuwe werk, alles eerlijk verteld aan zijn nieuwe baas.
Deze reageerde gelukkig begripvol. Als het niet zou gaan mocht hij gewoon naar huis en als thuiswerken was ook geen probleem.
Maandag ging goed op het werk, voelde zich goed en behalve moe nergens last van. Dus ging hij dinsdagmorgen ook maar naar kantoor en woensdag en donderdag ook i.v.m. een workshop en dan zou hij vrijdag thuis werken.
Maar dat feest gaat mooi niet door. Gistermiddag kwam hij, later dan de planning was, thuis met knallende hoofdpijn. Is op tijd naar bed gegaan, maar vannacht wederom zijn bed uitgedreven.
Nu ligt hij dus weer gevloerd op de bank!drijfnat bed moet toch verschoond worden
Hopelijk beseft hij nu dat rust echt van belang is om te genezen en dat als hij zich goed voelt, dit niet betekent dat de ontsteking over is en hij dus weer volledig is hersteld.
Jullie zullen nu vast wel begrijpen dat dit een behoorlijke impact heeft gehad op onze week en op ons. Van hort naar het vliegen en toch zo vaak mogelijk op bezoek gaan, de zorgen, slecht slapen etc.
En tja, dan kan het dus gebeuren dat je een dag te laat belt voor de bloeduitslag van een belangrijke test.
Langs deze weg wil ik iedereen nogmaals bedanken voor jullie lieve mails, sms, app, FB-berichten etc van afgelopen. Het doet ons goed te weten dat mensen aan ons denken.
WENS JULLIE EEN ZONNIGE DAG
Toen ik gisteren belde was het spreekuur al voorbij en was er niemand meer te bereiken.
Stom van mij, had ik maar eerder in het boek moeten kijken naar de tijden.
Maar ja, het is ook nog steeds een beetje chaos in mijn hoofd na de gebeurtenissen van afgelopen week. Dat was iets wat we niet snel meer zullen vergeten.
Ik hoor jullie nu denken: "
Zal het jullie later in dit blog vertellen, ok.
Nu eerst de uitslag van het bloed waarvoor ik dus gisteren mocht bellen, maar te laat mee was.
We hebben GROEN licht, jippie! Alle uitslagen waren keurig en dus is de eerste hindernis naar ons IVF-traject genomen.
Op 20 juni van 10.00-11.00 uur hebben we ons mapgesprek. Omdat we zoveel uitleg gaan ontvangen moeten we ook hier weer beiden voor aanwezig.
In dit gesprek krijg ik ook te horen wanneer ik moet starten met decapeptyl om eerst mijn menstruatie op te wekken. Dit moet ik ongeveer twee weken spuiten. Zodra ik dan ongesteld wordt, mag ik beginnen met het prikken van Puregon. Purgeon zorgt er voor dat er eiblaasjes gaan rijpen, zodat deze tijdens de punctie kunnen worden 'geoogst'. Omdat het de bedoeling is dat er meerdere blaasjes rijpen begin ik met spuiten van 150 eenheden. Tijdens de periode (ongeveer 1,5 tot 2 weken.....afhankelijk van hoe snel de blaasjes groeien) dat ik Puregon spuit moet ik geregeld langs voor inwendige echo om het groeiproces in de gaten te houden.
Wordt weer een spannende periode dus. Natuurlijk hou ik jullie van alles op de hoogte.
Zo ook over de gebeurtenissen van afgelopen week.
Donderdagmorgen 30 mei, om tien voor zes maakte Dennis mij wakker, omdat hij al 20 minuten pijn op zijn borst had. Alsof er een olifant op zat, zo omschreef hij het. Omdat D (ga hem voor het gemak maar zo noemen in mijn blogs) al een week lang met griep thuis was en zijn hoofdpijn maar niet over ging, hadden we woensdag al besloten om de wekker te zetten zodat we om half negen direct de huisarts konden bellen. Dus toen hij me wakker maakte, dacht ik eerst dat het al half negen was. Het duurde even een paar seconde eer het tot me doordrong. D gaf aan pijn op zijn borst te hebben wat maar niet afzakte. Alsof zijn keelontsteking naar beneden was gezakt zei hij erbij. Uitstraling naar zijn armen oid had hij niet en misselijk was hij ook niet. Toch besloot ik om de HA-post te bellen.
Toen D alles had verteld aan de assistente vond ze het toch zorgelijk en alarmeerde de ambulance.
En toen ging het allemaal in een sneltrein vaart. Om kwart over zes stond de ambulance voor de deur.
Er werd een hartfilmpje gemaakt welke geen acute dreiging vertoonde, maar ze zag wel iets wat niet klopte. Dus besloot ze hem mee te nemen naar de SEH. Daar aangekomen werd er bloed afgenomen, een infuus aangebracht, longfoto's gemaakt, op de hartmonitor aangesloten etc. Een hartaanval en longembolie werd al snel uitgesloten. Toch wilde de cardioloog geen risico nemen. Het is familiair bij de van Bregtjes, dus werd besloten om hem met spoed naar Dordrecht te brengen voor katheterisatie, zodat hij indien nodig gelijk gedotterd kon worden. Met sirenes en zwaailichten over de A15...kwamen we rond tien voor acht aan in Dordrecht. Direct werd hij naar de OK gebracht en ik werd meegenomen naar de familiekamer op de afdeling Hartbewaking. Nog geen half uur later was D al weer terug...met het beste nieuws wat je kan krijgen na een katheterisatie. Alles zag er keurig uit er zat zelfs geen aanslag in de vaten. Een enorme opluchting dus, maar ja wat is het dan wel.
Om tien uur lag hij weer op 3 oost in het Beatrix. Gedurende de dag, door allerlei onderzoeken en uitsluiten van andere aandoeningen, werd gezegd dat hij Pericarditis heeft....Pericarwattes?
Pericarditis....ofwel een ontstoken hartzakje. Dit geeft dezelfde symptomen als een hartinfarct.
Er werd besloten om hem tenminste een nacht te houden ter observatie d.m.v. een hartkastje.
Die nacht had hij erg veel pijn gehad, zo erg dat hij een morfine spuit moest krijgen, omdat hij al aan z'n taks van medicatie zat. Gelukkig kon hij daar weer wat op verder slapen.
Vanwege die hevige pijn moest hij nog een nacht blijven. Deze was vrijwel pijnvrij en daarom mocht hij goddank mee naar huis zaterdag.
Wel met het advies om rustig aan te doen voorlopig en zijn medicatie goed in te nemen.
Maar ja, D zou D niet zijn als tie toch lekker eigenwijs ging doen. (Sorry schat)
Maandag de 3e zou hij starten bij een nieuwe werkgever. In overleg met de cardio mocht hij daar naartoe als het dat weekend thuis goed zou gaan, maar hij moest wel echt rustig aan doen en naar zijn lichaam luisteren. Dus maandag naar z'n nieuwe werk, alles eerlijk verteld aan zijn nieuwe baas.
Deze reageerde gelukkig begripvol. Als het niet zou gaan mocht hij gewoon naar huis en als thuiswerken was ook geen probleem.
Maandag ging goed op het werk, voelde zich goed en behalve moe nergens last van. Dus ging hij dinsdagmorgen ook maar naar kantoor en woensdag en donderdag ook i.v.m. een workshop en dan zou hij vrijdag thuis werken.
Maar dat feest gaat mooi niet door. Gistermiddag kwam hij, later dan de planning was, thuis met knallende hoofdpijn. Is op tijd naar bed gegaan, maar vannacht wederom zijn bed uitgedreven.
Nu ligt hij dus weer gevloerd op de bank!
Hopelijk beseft hij nu dat rust echt van belang is om te genezen en dat als hij zich goed voelt, dit niet betekent dat de ontsteking over is en hij dus weer volledig is hersteld.
Jullie zullen nu vast wel begrijpen dat dit een behoorlijke impact heeft gehad op onze week en op ons. Van hort naar het vliegen en toch zo vaak mogelijk op bezoek gaan, de zorgen, slecht slapen etc.
En tja, dan kan het dus gebeuren dat je een dag te laat belt voor de bloeduitslag van een belangrijke test.
Langs deze weg wil ik iedereen nogmaals bedanken voor jullie lieve mails, sms, app, FB-berichten etc van afgelopen. Het doet ons goed te weten dat mensen aan ons denken.
woensdag 29 mei 2013
Hij & Ik...........= Jij?
Ik hoor je bijna denken: "waar slaat dit op!? Ik heb er toch niks mee te maken."
Daar heb je helemaal gelijk in, deze tekst is dan ook niet op jou van toepassing.
Dat is vast een hele geruststelling voor je. Maar waar gaat het dan over!?
Nou dat zal ik uitleggen.
Al negen jaar zijn mijn man en ik bij elkaar. Toen we anderhalf jaar samen waren, besloten we dat het tijd werd voor een kindje van ons samen. Een half jaar later waren we nog niet zwanger en heb ik een afspraak bij mijn huisarts gemaakt.
Die verwees ons door naar de Gynaecoloog en daar hoorde we dat ik PCO ( poly cysteus ovarium syndroom) heb, waardoor op een natuurlijke wijze zwanger worden erg klein was.
Op dat moment zijn we de medische molen ingegaan waarbij vele onderzoeken, priksessies, echo's, IUI's volgde. Helaas zonder enig resultaat!
In de tussentijd verhuisden we ook nog eens van Maassluis naar Gorinchem en kwamen bij een ander ziekenhuis terecht en een nieuwe Gyn. In dit ziekenhuis hebben we onze twee laatste IUI's ondergaan.
Vanwege wederom twee teleurstellingen en het feit dat ik tijdens de laatste IUI door mijn rug ging, besloten we om een pauze te nemen en ons proces weer op te pakken als wij er klaar voor waren. Die periode duurde echter wat langer dan verwacht, zo'n anderhalf tot twee jaar.
In een plaatselijk krantje las ik in die periode over een fertiliteitsarts die woont in de plaats waar ik school ging en die werkt in een ziekenhuis in de buurt.
Al die tijd heb ik dat onthouden en toen we besloten ons proces weer te herpakken ben ik bij mijn huisarts een nieuwe verwijsbrief gaan halen.
En zo is het balletje gaan rollen. Begin maart zijn we voor het eerst bij een Gynaecoloog in het Albert Sweitzer geweest in Dordrecht om onze wensen te bespreken.
Om meer duidelijkheid te krijgen in onze voorgeschiedenis moest ze eerst informatie aanvragen bij vorige artsen, daar zou zo'n 6 weken overheen gaan. We kregen een bel-afspraak voor 15 april.
Die ochtend belde ze en vertelde dat we in aanmerking komen voor IVF en dat ze voor ons een afspraak in zou plannen bij de fertiliteitsarts.
En die afspraak was dus gisteren, 28 mei 2013.
Wat een fijn gesprek was dat, en niet geheel onbelangrijk, we hoefde ook niet lang te wachten.
Een aardige arts, die ons alles goed uitlegde, ons geruststelde en vanwege onze voorgeschiedenis direct aangaf om het IVF traject in te gaan. Een andere hormoonbehandeling icm IUI mocht ook nog, maar gezien de (of eigenlijk GEEN) resultaten bij vorige IUI's, raadde ze dat af.
Ruim twee maanden hebben wij aan het idee voor IVF kunnen wennen en dus waren we er wel over uit om daar mee te gaan starten. We zien er ook niet tegenop, behalve tegen de punctie dan.
Maar ook daar hebben ze goede pijnstillers voor en even 5 a 10 minuten op mijn tanden buiten voor 'het goede doel' moet wel lukken.
Afijn, we gaven dus direct goedkeuring om het traject in te gaan. Omdat we toch verder nergens heen hoefde en het anders pas eind juni had geworden {omdat zij het erg druk heeft komende tijd}, besloten we ook maar gelijk de intake te doen. Dat stelt overigens geen drol voor. Nog geen tien minuten...blij dus dat we daar niet voor terug hoefde te komen.
Onderdeel van het instappen in een IVF traject is een bloedtest van beide voor vier ziektes: Aids, Hep.A, Hep. C & en nog eentje die me is ontgaan.
Dit vanwege de veiligheid voor alle betrokkenen bij zo'n traject. Heb je die test niet ondergaan, dan accepteren ze ook je eicellen niet na een punctie!
Tjaa, we waren er toch, dus gelijk maar een buisje af laten tappen.
Volgende week mag ik bellen voor de uitslag naar de verpleegkundige. (mits deze niet goed is, dan worden we eerder gebeld door de arts zelf) Dan wordt er een afspraak gemaakt voor een Map-gesprek waarbij ik allerlei informatie, papieren, instructies en schema krijg, zodat ik zo goed als mogelijk voorbereid ben om te starten met onze eerste IVF poging.
Nog even geduld hebben dus, maar we zijn nu tenminste weer een stapje dichter bij onze grootste wens! Een kindje van ons samen ofwel:
HIJ (Dennis) & IK (Marga)= JIJ? (hopelijk het kindje dat we in onze armen mogen sluiten)
Doormiddel van dit blog wil ik onze ervaringen & gevoelens over het IVF traject met jullie delen.
Ook zal het zeker fungeren als uitlaatklep en natuurlijk als dagboek om later nog eens terug te kunnen lezen.
Wij zouden het erg leuk vinden als jullie ons traject willen volgen. En mochten jullie meer willen weten, vraag het ons gerust.
Tot dinsdag!
Liefs,
Marga
Daar heb je helemaal gelijk in, deze tekst is dan ook niet op jou van toepassing.
Dat is vast een hele geruststelling voor je. Maar waar gaat het dan over!?
Nou dat zal ik uitleggen.
Al negen jaar zijn mijn man en ik bij elkaar. Toen we anderhalf jaar samen waren, besloten we dat het tijd werd voor een kindje van ons samen. Een half jaar later waren we nog niet zwanger en heb ik een afspraak bij mijn huisarts gemaakt.
Die verwees ons door naar de Gynaecoloog en daar hoorde we dat ik PCO ( poly cysteus ovarium syndroom) heb, waardoor op een natuurlijke wijze zwanger worden erg klein was.
Op dat moment zijn we de medische molen ingegaan waarbij vele onderzoeken, priksessies, echo's, IUI's volgde. Helaas zonder enig resultaat!
In de tussentijd verhuisden we ook nog eens van Maassluis naar Gorinchem en kwamen bij een ander ziekenhuis terecht en een nieuwe Gyn. In dit ziekenhuis hebben we onze twee laatste IUI's ondergaan.
Vanwege wederom twee teleurstellingen en het feit dat ik tijdens de laatste IUI door mijn rug ging, besloten we om een pauze te nemen en ons proces weer op te pakken als wij er klaar voor waren. Die periode duurde echter wat langer dan verwacht, zo'n anderhalf tot twee jaar.
In een plaatselijk krantje las ik in die periode over een fertiliteitsarts die woont in de plaats waar ik school ging en die werkt in een ziekenhuis in de buurt.
Al die tijd heb ik dat onthouden en toen we besloten ons proces weer te herpakken ben ik bij mijn huisarts een nieuwe verwijsbrief gaan halen.
En zo is het balletje gaan rollen. Begin maart zijn we voor het eerst bij een Gynaecoloog in het Albert Sweitzer geweest in Dordrecht om onze wensen te bespreken.
Om meer duidelijkheid te krijgen in onze voorgeschiedenis moest ze eerst informatie aanvragen bij vorige artsen, daar zou zo'n 6 weken overheen gaan. We kregen een bel-afspraak voor 15 april.
Die ochtend belde ze en vertelde dat we in aanmerking komen voor IVF en dat ze voor ons een afspraak in zou plannen bij de fertiliteitsarts.
En die afspraak was dus gisteren, 28 mei 2013.
Wat een fijn gesprek was dat, en niet geheel onbelangrijk, we hoefde ook niet lang te wachten.
Een aardige arts, die ons alles goed uitlegde, ons geruststelde en vanwege onze voorgeschiedenis direct aangaf om het IVF traject in te gaan. Een andere hormoonbehandeling icm IUI mocht ook nog, maar gezien de (of eigenlijk GEEN) resultaten bij vorige IUI's, raadde ze dat af.
Ruim twee maanden hebben wij aan het idee voor IVF kunnen wennen en dus waren we er wel over uit om daar mee te gaan starten. We zien er ook niet tegenop, behalve tegen de punctie dan.
Maar ook daar hebben ze goede pijnstillers voor en even 5 a 10 minuten op mijn tanden buiten voor 'het goede doel' moet wel lukken.
Afijn, we gaven dus direct goedkeuring om het traject in te gaan. Omdat we toch verder nergens heen hoefde en het anders pas eind juni had geworden {
Onderdeel van het instappen in een IVF traject is een bloedtest van beide voor vier ziektes: Aids, Hep.A, Hep. C & en nog eentje die me is ontgaan.
Dit vanwege de veiligheid voor alle betrokkenen bij zo'n traject. Heb je die test niet ondergaan, dan accepteren ze ook je eicellen niet na een punctie!
Tjaa, we waren er toch, dus gelijk maar een buisje af laten tappen.
Volgende week mag ik bellen voor de uitslag naar de verpleegkundige. (mits deze niet goed is, dan worden we eerder gebeld door de arts zelf) Dan wordt er een afspraak gemaakt voor een Map-gesprek waarbij ik allerlei informatie, papieren, instructies en schema krijg, zodat ik zo goed als mogelijk voorbereid ben om te starten met onze eerste IVF poging.
Nog even geduld hebben dus, maar we zijn nu tenminste weer een stapje dichter bij onze grootste wens! Een kindje van ons samen ofwel:
HIJ (Dennis) & IK (Marga)= JIJ? (hopelijk het kindje dat we in onze armen mogen sluiten)
Doormiddel van dit blog wil ik onze ervaringen & gevoelens over het IVF traject met jullie delen.
Ook zal het zeker fungeren als uitlaatklep en natuurlijk als dagboek om later nog eens terug te kunnen lezen.
Wij zouden het erg leuk vinden als jullie ons traject willen volgen. En mochten jullie meer willen weten, vraag het ons gerust.
Tot dinsdag!
Liefs,
Marga
Abonneren op:
Posts (Atom)