En weer wachten....

Maandag 5 augustus 2013... De dag van onze eerste punctie!
We hadden een hele lijst mee naar huis gekregen wat we wanneer moesten doen.
Zo moest ik vrijdag voor de laatste keer Decapeptyl en Puregon spuiten, zaterdag alleen maar Otrivelle om 22 uur,  zondag niets, maandagmorgen om 7 uur een zetpil Naproxen inbrengen en om half negen een tablet Dormicum innemen. Als ik de zetpil er echter snel weer uit zou werken, mocht ik een tweede zetten.
En zo begonnen we dus vrijdag aan het laatste deel voor de punctie.
De laatste dagen voelde ik me al niet echt lekker. Ik merkte dat mijn eierstokken enorm opgezet waren, was ik zo nu en dan behoorlijk misselijk en ontzettend moe.
Gisteren (zondag) hebben we dus heerlijk rustig aan gedaan. Eerst uitgeslapen, toen ontbeten en vervolgens is Dennis de auto gaan wassen en de klimop gaan snoeien.
Ik zag niet echt op tegen vandaag, kon juist haast niet wachten tot mijn eierstokken verlost zouden worden van die trossen. Heb vannacht dan ook prima geslapen.
Vanmorgen om zeven uur liep de wekker af, de zetpil moest gezet worden en het was ook tijd om wakker te worden. De zetpil zetten ging prima...ben een poosje blijven liggen, maar moest er om half acht toch echt uit. Tja....toen begon de boel te zakken en werd de zetpil er weer uitgewerkt. Althans dat denk ik. Ben niet aan het zoeken gegaan hoor, heb gewoon te tweede daarna gezet.  Deze is vervolgens keurig blijven zitten. ( had ergens gelezen dat men hem meestal met de brede punt inbreng, maar als je dat met de platte kant doet, dat de darmen daar dan minder op reageren. Geen idee of het daardoor kwam of niet, maar de tweede ging dus met de platte kant eerst naar binnen en bleef dus wel zitten).
Om acht uur zijn we thuis weggereden om mijn moeder op te halen! Ik had aangegeven het fijn te vinden als ze mee zou kunnen, voor de steun en ook dat er iemand bij me zou zijn als Den naar Rotterdam zou zijn. Om tien over half negen waren we in het ziekenhuis. Inmiddels had ik Dormicum genomen, maar kan nou niet echt zeggen dat ik er iets van merkte.
Afijn, we waren te vroeg, dus Ma en Dennis nog een bakkie koffie op. Nog steeds was ik niet echt nerveus. Nog even en die "trossen", die me enorm in de weg zaten, zouden eruit zijn.
Als eerste moest ik goed uitplassen en daarna kon het spektakel starten. 
En het was ook echt een spektakel. Allereerst ging de echokop naar binnen, daar voel je niets van.
Maar toen bleek dat mijn linker eierstok niet goed lag en moest de verpleegkundig op mijn buik gaan duwen. Nouuuuu...mijn hemel, dat was al geen fijn gevoel! Ik ben absoluut niet kleinzerig, maar het deed echt zeer. Het duwen had wel effect, dus kon ze beginnen. Ze telde af van 3 naar 1 en zou dan prikken....3,2,1 Whaaaa, ik zat zowat tegen het plafond aan. Ze prikken namelijk door je vaginawand heen om bij de eierstok te kunnen komen. Daardoor verkrampte ik totaal...zo'n pijn had ik niet verwacht. Door het aanspannen van alle spieren kon ze er niet goed bij en werd er een extra pijnstiller gezet. Toen moest ze weer verder...op 1 moest ik heel diep uitademen! Whaaa, weer die ** pijn!
Met aanprikken van de follikels moest ik diep in en uitademen. Dat aanprikken was wel minder pijnlijk dan die prik door de wand heen. Volgens mij was ik op den duur zo van de wereld dat ik niet meer weet wat ik allemaal heb gezegd/gedaan. Mama stond inmiddels rechts naast me mee te zeggen wat ik moest doen en links stond de verpleegkundige, daar kroop ik zowat in volgens mij.
Wat was ik blij toen ze zei dat ze klaar was! Eindelijk dat rot ding eruit en tijd om bij te komen.
Alle spanning en verbeten pijn kwam eruit...huilen, trillen..compleet van het padje even.
Na een minuut of vijf ( of iets langer want besef van tijd had ik op dat moment niet) mocht ik uit de stoel en werd ik begeleidt naar de uitrustkamer. Een heerlijke relax-stoel, dekentje erover en bijkomen maar. Behoefte aan een dutje had ik niet echt. Toen was het Dennis zijn beurt. Met de 'stoof' en het goedje wat bij mij geoogst was, vertrok hij richting het Erasmus in R'dam.
Daar doen ze namelijk het Lab-gedeelte en brengen ze eicel en zaadcel samen.  Dus moest Dennis het koffertje daar afgeven en zijn taak uitvoeren. Daarna was het voor hem afwachten op de lab-uitslagen. Er werden 10 eicellen gevonden, maar de zaadcellen waren te weinig. Dus werd hem verzocht voor een tweede poging om te kijken of daar meer in zou zitten. Ook dit bleken er te weinig.
(Dit kan komen door de heftige koorts die Dennis gehad heeft tijdens zijn ziek zijn de laatste maanden, dus hij had er al een beetje op gerekend. Ik ben iig erg trots op hem) Love you schat!
Er kan dus geen IVF plaatsvinden. Dus is onze goedkeuring gevraagd voor ICSI.

Deze hebben wij gegeven, dus vanmiddag zijn mijn eicellen als het goed is geïnjecteerd met een goede zaadcel. Nu afwachten of er goede deling plaatsvindt.
Dit horen we donderdagmorgen en wanneer we dan voor terugplaatsing verwacht worden.
Spannend dus!
Ondertussen voelde ik me een stuk beter en zat een beetje met mijn mams te kletsen, koffie te drinken met een appelflap & pecannoten broodje!
Toen Dennis terug was uit Rotterdam werd onze goedkeuring voor ICSI gefaxt en mochten we naar huis. Eerst mijn mams weer thuisgebracht en daarna naar huis om bij te komen.
Hopelijk is dit alles de moeite waard geweest en levert het een mooie zwangerschap op.
Mocht dit onverhoopt niet zo zijn en is er toch nog weer een punctie nodig, dan heb ik ze nu al verzekerd wel onder narcose te willen....want ik vond dit echt vrouwonvriendelijk! ;)

Wij willen jullie allemaal bedanken voor de steun, lieve berichtjes etc. Die doen ons goed.
Duimen jullie met ons mee?
Donderdag meer van ons....

Liefs Marga & Dennis