Toen ik gisteren belde was het spreekuur al voorbij en was er niemand meer te bereiken.
Stom van mij, had ik maar eerder in het boek moeten kijken naar de tijden.
Maar ja, het is ook nog steeds een beetje chaos in mijn hoofd na de gebeurtenissen van afgelopen week. Dat was iets wat we niet snel meer zullen vergeten.
Ik hoor jullie nu denken: "
Zal het jullie later in dit blog vertellen, ok.
Nu eerst de uitslag van het bloed waarvoor ik dus gisteren mocht bellen, maar te laat mee was.
We hebben GROEN licht, jippie! Alle uitslagen waren keurig en dus is de eerste hindernis naar ons IVF-traject genomen.
Op 20 juni van 10.00-11.00 uur hebben we ons mapgesprek. Omdat we zoveel uitleg gaan ontvangen moeten we ook hier weer beiden voor aanwezig.
In dit gesprek krijg ik ook te horen wanneer ik moet starten met decapeptyl om eerst mijn menstruatie op te wekken. Dit moet ik ongeveer twee weken spuiten. Zodra ik dan ongesteld wordt, mag ik beginnen met het prikken van Puregon. Purgeon zorgt er voor dat er eiblaasjes gaan rijpen, zodat deze tijdens de punctie kunnen worden 'geoogst'. Omdat het de bedoeling is dat er meerdere blaasjes rijpen begin ik met spuiten van 150 eenheden. Tijdens de periode (ongeveer 1,5 tot 2 weken.....afhankelijk van hoe snel de blaasjes groeien) dat ik Puregon spuit moet ik geregeld langs voor inwendige echo om het groeiproces in de gaten te houden.
Wordt weer een spannende periode dus. Natuurlijk hou ik jullie van alles op de hoogte.
Zo ook over de gebeurtenissen van afgelopen week.
Donderdagmorgen 30 mei, om tien voor zes maakte Dennis mij wakker, omdat hij al 20 minuten pijn op zijn borst had. Alsof er een olifant op zat, zo omschreef hij het. Omdat D (ga hem voor het gemak maar zo noemen in mijn blogs) al een week lang met griep thuis was en zijn hoofdpijn maar niet over ging, hadden we woensdag al besloten om de wekker te zetten zodat we om half negen direct de huisarts konden bellen. Dus toen hij me wakker maakte, dacht ik eerst dat het al half negen was. Het duurde even een paar seconde eer het tot me doordrong. D gaf aan pijn op zijn borst te hebben wat maar niet afzakte. Alsof zijn keelontsteking naar beneden was gezakt zei hij erbij. Uitstraling naar zijn armen oid had hij niet en misselijk was hij ook niet. Toch besloot ik om de HA-post te bellen.
Toen D alles had verteld aan de assistente vond ze het toch zorgelijk en alarmeerde de ambulance.
En toen ging het allemaal in een sneltrein vaart. Om kwart over zes stond de ambulance voor de deur.
Er werd een hartfilmpje gemaakt welke geen acute dreiging vertoonde, maar ze zag wel iets wat niet klopte. Dus besloot ze hem mee te nemen naar de SEH. Daar aangekomen werd er bloed afgenomen, een infuus aangebracht, longfoto's gemaakt, op de hartmonitor aangesloten etc. Een hartaanval en longembolie werd al snel uitgesloten. Toch wilde de cardioloog geen risico nemen. Het is familiair bij de van Bregtjes, dus werd besloten om hem met spoed naar Dordrecht te brengen voor katheterisatie, zodat hij indien nodig gelijk gedotterd kon worden. Met sirenes en zwaailichten over de A15...kwamen we rond tien voor acht aan in Dordrecht. Direct werd hij naar de OK gebracht en ik werd meegenomen naar de familiekamer op de afdeling Hartbewaking. Nog geen half uur later was D al weer terug...met het beste nieuws wat je kan krijgen na een katheterisatie. Alles zag er keurig uit er zat zelfs geen aanslag in de vaten. Een enorme opluchting dus, maar ja wat is het dan wel.
Om tien uur lag hij weer op 3 oost in het Beatrix. Gedurende de dag, door allerlei onderzoeken en uitsluiten van andere aandoeningen, werd gezegd dat hij Pericarditis heeft....Pericarwattes?
Pericarditis....ofwel een ontstoken hartzakje. Dit geeft dezelfde symptomen als een hartinfarct.
Er werd besloten om hem tenminste een nacht te houden ter observatie d.m.v. een hartkastje.
Die nacht had hij erg veel pijn gehad, zo erg dat hij een morfine spuit moest krijgen, omdat hij al aan z'n taks van medicatie zat. Gelukkig kon hij daar weer wat op verder slapen.
Vanwege die hevige pijn moest hij nog een nacht blijven. Deze was vrijwel pijnvrij en daarom mocht hij goddank mee naar huis zaterdag.
Wel met het advies om rustig aan te doen voorlopig en zijn medicatie goed in te nemen.
Maar ja, D zou D niet zijn als tie toch lekker eigenwijs ging doen. (Sorry schat)
Maandag de 3e zou hij starten bij een nieuwe werkgever. In overleg met de cardio mocht hij daar naartoe als het dat weekend thuis goed zou gaan, maar hij moest wel echt rustig aan doen en naar zijn lichaam luisteren. Dus maandag naar z'n nieuwe werk, alles eerlijk verteld aan zijn nieuwe baas.
Deze reageerde gelukkig begripvol. Als het niet zou gaan mocht hij gewoon naar huis en als thuiswerken was ook geen probleem.
Maandag ging goed op het werk, voelde zich goed en behalve moe nergens last van. Dus ging hij dinsdagmorgen ook maar naar kantoor en woensdag en donderdag ook i.v.m. een workshop en dan zou hij vrijdag thuis werken.
Maar dat feest gaat mooi niet door. Gistermiddag kwam hij, later dan de planning was, thuis met knallende hoofdpijn. Is op tijd naar bed gegaan, maar vannacht wederom zijn bed uitgedreven.
Nu ligt hij dus weer gevloerd op de bank!
Hopelijk beseft hij nu dat rust echt van belang is om te genezen en dat als hij zich goed voelt, dit niet betekent dat de ontsteking over is en hij dus weer volledig is hersteld.
Jullie zullen nu vast wel begrijpen dat dit een behoorlijke impact heeft gehad op onze week en op ons. Van hort naar het vliegen en toch zo vaak mogelijk op bezoek gaan, de zorgen, slecht slapen etc.
En tja, dan kan het dus gebeuren dat je een dag te laat belt voor de bloeduitslag van een belangrijke test.
Langs deze weg wil ik iedereen nogmaals bedanken voor jullie lieve mails, sms, app, FB-berichten etc van afgelopen. Het doet ons goed te weten dat mensen aan ons denken.
Heel veel beterschap voor Dennis!
BeantwoordenVerwijderenEn natuurlijk super nieuws dat de bloeduitslag goed was.